Symboliczne tendencje

Max Slevogt to wybitny impresjonista niemiecki, słynny głównie z malowania krajobrazów. Razem z Lovisem Corinthem i Maxem Liebermannem był jednym z wiodących artystów reprezentujących niemiecki impresjonizm na świeżym powietrzu.

Z życiorysu

W latach 1885-1889 Max Slevogt studiował na Akademii Sztuk Pięknych w Monachium, a jego wczesne dzieła, utrzymane w ciemnych tonacjach, stanowią przykład panującego stylu w Monachium. W 1889 r. Slevogt wybrał się do Paryża, gdzie uczestniczył w zajęciach w Académie Julian. W 1896 r. tworzył karykatury dla magazynów Simplicissimus i Jugend. W 1897 r. zorganizował swoją pierwszą samodzielną wystawę w Wiedniu.

Pod koniec XIX wieku jego prace zaczęły się charakteryzować jaśniejszą kolorystyką. W roku 1900 odwiedził Paryż ponownie, a jego dzieło Szeherazada zostało wystawione w niemieckim pawilonie podczas wystawy światowej. W tym samym okresie jego twórczość została znacząco zainspirowana malarstwem Edouarda Maneta. W 1901 r. dołączył do stowarzyszenia Berliner Secession.

W 1914 r. odbył podróż do Egiptu, podczas której powstało 21 obrazów oraz liczne akwarele i szkice. W trakcie podróży powrotnej zatrzymał się we Włoszech. Po wybuchu I wojny światowej został wysłany na zachodni front jako oficjalny malarz wojenny. Doświadczenia wojenne skłoniły go do poszukiwań nowego stylu, który mógłby wyrazić okrucieństwa wojny. W tym samym czasie został członkiem Królewskiej Akademii Sztuki w Berlinie.

W 1924 r. zaprojektował scenografię do opery Don Giovanni Mozarta w drezdeńskiej operze. W 1929 r. zorganizowano dużą wystawę w Berlinie z okazji jego 60. urodzin. Pod koniec życia pracował nad freskiem w Ludwigshafen nad Renem, który został zniszczony podczas bombardowania w czasie II wojny światowej.

Malarstwo

Po rozwodzie rodziców w 1869 r. Max Slevogt zamieszkał razem z matką w Würzburgu w 1875 r., gdzie rozpoczął naukę rysunku. Od 1884 r. kontynuował swoje studia na Akademii Sztuk Pięknych w Monachium, gdzie uczył się pod kierunkiem takich mistrzów jak Wilhelm von Diez (1839-1907), Gabriel von Hackl (1843-1926) i Karl Raupp (1837-1918). W kwietniu 1889 r. wyjechał do Paryża, gdzie przez jeden semestr kontynuował naukę w Académie Julian. Następnie od marca do lipca 1890 r. podróżował po Włoszech. Od lata 1890 roku pracował jako niezależny artysta w Monachium. Tutaj dołączył do "Secesji Monachijskiej" i w 1894 r. wraz z Wilhelmem Trübnerem (1851-1917), Lovisem Corinthem (1858-1925) i Peterem Behrensem (1868-1940) założył stowarzyszenie artystów "Freie Vereinigung".

W tym okresie zaczął eksperymentować z tendencjami symbolicznymi, co zaowocowało powstaniem jego pierwszych dzieł, takich jak Ecce Homo (1894, Städtliche Galerie Würzburg) i Szeherazada (1897, Nowa Pinakoteka, Monachium). Niestety, te prace nie spotkały się z przychylnym przyjęciem w Monachium. Jednakże w czerwcu 1899 r., gdy Slevogt wystawił obraz "Danae" (Lenbachhaus, Monachium) na wystawie "Secesji Monachijskiej", został zaproszony przez galerystę i wydawcę Bruno Cassirera (1872-1941), aby zaprezentować swój obraz Zagubiony syn (1899, Staatsgalerie, Stuttgart) w Berlinie.

W Muzeum Narodowym w Warszawie znajdują się: Krajobraz z widokiem na Landau (1909), Winobranie, Faun i dziewczyna (1905), a w Muzeum Narodowym w Szczecinie – Portret tancerki Antonii Mercé (1926).


Krajobraz z widokiem na Landau (1909)


Portret tancerki Antonii Mercé (1926)


Wejście do portu w Syrakuzach (1914)